یک بازرگان هانسازی
اولاف شولز کار حرفه ای رویایی یک سوسیال دموکرات طبقه بالاتر از مقامات را پشت سر می گذارد. اگر او همچنین به عنوان رهبر حزب انتخاب شود ، به یکی از اهداف رویایی خود دست یافته است.
وی که از شرایط خرده بورژوازی ناشی می شود ، شعار ارتقاء را از طریق آموزش به طرز جدی پشت سر گذاشته است. در محیط دانشجویی و دانشگاهی که نمایندگان وی در هامبورگ بر SPD تسلط دارند ، وی بدون اینکه مجبور شود با شرایط سخت زندگی پرولتاریا در تماس باشد ، زحمت کشیده است. و در پست های مسئول ، به ویژه به عنوان وزیر دارایی ، وی مناصب بورژوازی را به عهده داشته است. ایدئولوژی دولت ، که باید پس انداز کند ، او با غیرت گسترش یافته است. برای چه کسی باید دولت را نجات دهد ، او نمی خواست توضیح دهد.
پرولتری ، اما ، به مراقبت جمعی متکی است. او وسایل مادی برای پس انداز ندارد. او می خواهد بتواند فرزندان خود را به استخرها و مدارس و مهد های کودک نوسازی کند. و اینکه در سن خود تنها می تواند به هون لونبورگ سفر کند ، اما دیگر نه به کشورهای خارجی ، پرولتاریایی که در طول زندگی نیروی کار خود را تأمین کرده است ، چنین نمی بیند. فقر سالمندی برای مسئولانی که از محیط دانشگاه می آیند هیچ مشکلی ندارد. و اینکه جمعیت روستایی که پزشکان آلمانی زبان کمتری دارند باید همراهی کنند ، برای طبقه بالای مسئولان مسئله ای نیست. هنگام شنیدن مشکلات ، لباس های مسلط در احزاب جداگانه تفاوت نمی کنند.
وقتی صحبت از امور الیگارشی مالی سهامداری شد ، طی یک دوره بیش از دوازده سال ، میلیارد ها میلیارد دلار (اکنون بیش از پنجاه میلیارد دلار) برای دسترسی به منابع دولتی در دسترس بودند. Scholz و Schäuble تفاوت نداشتند.
دوره ریاضت اقتصادی دولت که در فروپاشی منافع عمومی تجلی پیدا می کند ، Scholz مانند شوبل ادامه یافت.
چرا عملکرد پیشرو SPD رأی دهندگان خود را انکار می کند؟ شرودر می خواست منشأ خود را پشت سر بگذارد و دیگر کلمه "کارگر" را در دهانش نیاورد. او فقط در مورد مردم صحبت می کرد (شاید پس از الگوی یک امپراتور آلمانی خاص ، که به طور ناگهانی هیچ مهمانی بیشتر نمی شناخت).
این لایه از مقامات از پیشینه آنها و رأی دهندگان آنها از حوزه پرولتری شرمنده است. آنها پیشرفت اجتماعی ، قدرت و شهرت خود را مدیون آنها هستند. اما آنها می خواهند بالاتر بروند. آنها از بورژوازی به رسمیت می شناسند. آنها می خواهند به عنوان اعضای طبقه بورژوازی شناخته شوند. فقط در این صورت حرفه ای ها و تازه واردان راضی هستند.
شرودر چنین یک حرفه ای بی پروا بود و شولز اگر با چنین دهانی بزرگی نباشد ، جانشین مناسبی خواهد بود.
اگر کسی به SPD رأی دهد ، مطمئناً به دلیل لایه های مقامات برلین نیست. تنها چیزی که در مورد بحران آب و هوا به ذهن متبادر می شود ، ممنوعیت کیسه های پلاستیکی است و برای هر کسی که فکر می کند بیست سال پیش این مسئله را از دست داده است ، روشن است و اکنون فقط یک لقمه برای رسانه ها است. عمل گرایی با سرعت کوتاه ، رابطه آشفته SPD با حفاظت از محیط زیست را از بین نمی برد.
در طبقه کارگر ، SPD دیگر لنگر نیست (برای مقامات ارشد دیگر این طبقه وجود ندارد) و طبقه متوسط دیگر به این حزب احتیاج ندارد. حتی یک وزیر دارایی که خود را به عنوان یک بازرگان جدی ، هانسایی معرفی می کند ، فایده ای ندارد.