نیلز هوگل و انگشت اشاره خودپسند

اما این فقط باید در مورد مجرم تنها صدق کند. اگر طبقه سیاسی یک برنامه کشتار رادیکال بر زیردستان خود اجرا کند، نباید مشکوک شد. سپس بازوی روزنامه نگاری طبقه خود را محافظه کارانه در مقابل آن قرار می دهد و انواع توجیهات را می یابد: «اپیدمی کشنده، مرگ سالمندان، علاقه بیش از حد.منفی واحدهای مراقبت، و غیره.

آنت راملزبرگر: (آلمان جنوبی 18.02.22)

"پزشکان ارشد باتجربه ترجیح می دهند احمق بازی کنند تا اینکه ذره ای مسئولیت را بپذیرند. البته هیچکس به همکاران خود برای قتل زنجیره ای بیماران اعتماد نمی کند. بالاخره شما در بیمارستان هستید، نه در یک داستان کارآگاهی. اما آیا وقتی در میان همکاران شایعاتی در مورد هوگل «دروگر» شنیده می‌شود، زمانی که مصرف داروی قلب 700 درصد افزایش می‌یابد، زمانی که میزان مرگ و میر در بخش افزایش می‌یابد، نباید گوش‌های خود را تیز کرد؟ کجا انجام هیچ کاری به قصد تبدیل می شود؟ زیرا لازم نیست بخواهید که قتل ها مقصر باشند. کافی است آنها را بپذیرید: برای اینکه به خطر نیفتید یا به اعتبار کلینیک آسیب نرسانید. هر کسی که این را معیاری برای اقدامات خود قرار دهد، جان بیماران را به خطر می اندازد. به آن قصد مشروط گفته می شود و قابل مجازات است.

این فقط کارکنان کلینیک نیستند که تا به امروز به سختی مسئولیتی را بر عهده گرفته اند. دادستانی که این پرونده را به طول انجامید و آن را به بستگان قربانیان واگذار کردند تا برای روشن شدن موضوع بجنگند، متهم نشده اند.»

بله، شما باید مراقب باشید!

اما این فقط باید در مورد فرد مجرم اعمال شود. وقتی طبقه سیاسی برنامه رادیکال کشتن زیردستان خود را اجرا می کند، نباید مشکوک شد. سپس بازوی روزنامه نگاری طبقه از آن محافظت می کند و انواع توجیهات را پیدا می کند: "اپیدمی مرگبار، مرگ سالمندان، بخش های مراقبت ویژه" و غیره.

آنها با خونسردی تلفات فراوان ناشی از تزریقات، تخلیه خانه های سالمندان، تعطیلی دائمی بیمارستان ها، میلیون ها معلول شدید، مرگ و میر در میان ورزشکاران و کودکانی که با تزریق آمپول جان خود را از دست دادند، پنهان می کنند.

و برای اینکه خیلی آشکار نشود، از یک مجرم ناراحت می شوند، فقط نمی خواهند آشکار شود که مراقبت از سالمندان و بیماران چقدر نادیده گرفته شده است. یک مدیر بانک فاسد مشخص شده است، اما سیستم فاسد (Cum-Ex) نباید دست به دست شود. گاهی اوقات جریان پول به یک سیاستمدار آشکار می شود، اما این به عنوان یک استثنا گزارش می شود.

و میلیون هائی که بی گیتس به "اشپیگل" و "سودویچه" پرداخت کرده است به دقت پنهان شده است. هرکس به اندازه کافی پول داشته باشد به او می گویند نیکوکار یا کارمند خوبی است مانند صدراعظم، آن وقت فساد سخاوتمندانه زیر فرش کشیده می شود.

و مطبوعات فکر می کنند که می توانند از نظر اخلاقی خود را با متهم کردن یک قتل جمعی و توجیه قتل بسیار بزرگتر بزرگنمایی کنند. آنها به همه نوع مردم برچسب ضد یهود می‌زنند، در روزهای یادبود سخنرانی‌های غیرواقعی انجام می‌دهند و فکر می‌کنند این راهی برای پنهان کردن نژادپرستی خودشان است.

آنها فاشیسم را در کشورهای دیگر محکوم می کنند تا بتوانند با اختلال کمتری آن را در کشور خود اجرا کنند.