داستان دولت لیبرال قانون اساسی
نه، آقای پرانتل، این ساده نیست: بیل، بوش و باراک قبلا محتویات داستان قدیمی را با شور و هیجان بیشتر ساخته اند. دیگر به اندازه کافی داستان قصه ها را نمی گوید، که برای یک میلیونر افزایش یافت. مردم معتقد بودند که بیست سال و پس از آن، با شگفتی باور نکردنی، متوجه شد که مناطق ساحلی در حالی که کشور گرسنه بود جشن می گرفتند. دستمزدهای واقعی سقوط می کنند و طبقه سیاسی در مورد قانون حاکمیت لیبرال می گوید. شهروندان سیاه در مقیاس عظیم شلیک می شوند و بسیاری از شهروندان سفیدپوست در نیاز به زندگی زندگی می کنند. آنها تجربه می کنند که لیبرالیسم و دموکراسی دولتی تنها چیزی برای طبقه متوسط بالاتری است که برای آنها مفید نیست.
و اینکه شما مجبور هستید با چنین دروغگو و فریبکاری به عنوان رئیس جمهور کنار بیایید یک تحقیر اضافی است. اما ارزش این را دارد که او پیله عقیدتی را پاره کند.
نه تنها برای کاهش ترس از سقوط، بلکه به طور حتم از جلوگیری از تبار، کمک می کند تا در برابر قانونی ریدیت پیدای پیدر کمک کند.
سیاستمداران نباید چیزی بگویند. درخواست یک "روایت" جدید یا متفاوت بی معنی است ، مشکلات فقط باید به همان نکته برسد و انجام شود. "داستان ها" اگر به سرعت تبدیل به یک افسانه شوند ، کار نمی کنند ... و هیچ کس نمی خواهد آنها را بشنود وقتی که صحبت از مشکلات جدی می شود.
"من معتقدم که زبان ما دیگر قابل درک نیست. سیاستمداران می ترسند اشیا things را به نام خود بنامند. او به زبانی مرده صحبت می کند. "
مانوئل Valls
با عرض پوزش، اما من دیگر نمی توانم مشاهده و خواندن پست ها و نظرات توسط آقای Prantl از SZ.
به ویژه متون او در مورد بحران پناهندگان فعلی به نظر من به طور کامل غیرمجاز به نظر می رسد!
او به نظر من کاملا بی تفاوت با من مخالفت Süddeutsche Zeitung پس از 45 سال مرجع.
اگر یک روزنامه نگار در برابر بحران پناهندگان خواستار شور و شوق بیشتری برای دموکراسی باشد، من واقعا به دنبال او هستم.