ما مردم بیش از ترس است

راهپیمایی زنان ، یک جنبش مردمی بزرگ که به طور خودجوش در میان زنان ایالات متحده آمریکا بوجود آمد ، با روز اعتراضات در 22.01.17/XNUMX/XNUMX ، می تواند یک واقعه تاریخی تلقی شود. همانطور که مقاومت مدنی جهانی قدرت نظامی ایالات متحده را در جنگ ویتنام تضعیف کرد ، نژادپرستی و تبعیض جنسی گروههای جمهوری خواه در کاخ سفید هم اکنون عقب رانده شده است.

آیا ساکنان پیتسبورگ و فیلادلفیا تماس ها را شنیده اند؟ فکر کارگر ذغال سنگ از منطقه معدن آپالاچی ، که برای شناسایی ذات الریه خود سالها باید دعوا کند و ممکن است زودرس بمیرد ، در حالی که در همان زمان طبقه فوقانی لیبرال سواحل شرقی مازاد مالی خود را جشن می گیرد بدون اینکه کسی آنها را آزار دهد. فکر کارگر فولاد از دیترویت که تا پنجاه سالگی در شیفت کاری ورق فلز کار می کرد و بعد از تعطیل شدن شرکتش ناگهان به رفاه وابسته شد ، چه فکر کرد؟ این پشیمانی از این زن که فرزندان خود را تربیت کرده و سالها به عنوان بانوی نظافتچی با حداقل دستمزد کار می کرد و اکنون برای شنیده شدن اصلاً باید با شارلاتانی که در معاملات املاک معامله می کرد تحمل کند ، چه پشیمانی کرد؟ یا راننده کامیون از ویسکانسین که باید روزانه دوازده ساعت رانندگی کند ، شش روز در هفته ، و در عین حال فقط درآمد متوسطی در آستانه گذران زندگی دارد. در همین حال ، یک طبقه ثروتمند در فلوریدا بسته های خود را توسط یک پیام رسان هیسپانیک از آمازون تحویل می گیرد و باغ های جلوی آنها توسط لاتین ها نگهداری می شود. در دنیای رویایی هالیوود ، کارگر ذغال سنگ ، کارگر فولاد ، راننده کامیون وجود ندارد. انتخابات ریاست جمهوری تنها فرصتی بود که شنیده می شد. خوب یا بد ، آنها باید با استفاده از فتنه به بلندگوئی که دستگاه جمهوری در برابر آنها قرار می داد رأی دهند.

بنابراین نژادپرستی خود را به عنوان یکی از اجزای جامعه طبقاتی نشان داد که می تواند در هر زمان فعال شود.